Ik at nauwelijks meer en voelde een constante drang om te bewegen. De manier om met mijn emoties om te gaan, was deze vorm van ‘controle’. Op deze manier hoefde ik niet te voelen. Uiteindelijk werd ik gediagnosticeerd met anorexia nervosa. Vanaf dat moment is er begeleiding vanuit Juntos opgestart. Zij boden me psycho-educatie aan, waardoor ik eindelijk begon te begrijpen wat er met me aan de hand was. De begeleiding gaf mij handvatten over hoe om te gaan met mijn ‘ziekte’. Langzaam maar zeker leerde ik om mijn situatie te accepteren. Ook mijn ouders begonnen me beter te begrijpen, stap voor stap, wat ervoor zorgde dat er meer verbinding ontstond. Mijn dagen kregen een steeds zinvollere invulling, we ondernamen activiteiten waar ik in geen jaren durfde te komen. Met begeleide eetmomenten begon ik langzaam maar zeker stappen te maken op het gebied van mijn eetlijst. Met de steun van Juntos, mijn ouders en mijn eigen vastberadenheid begon ik veranderingen te zien. Ik herwon mijn zelfvertrouwen en begon langzaam weer in mezelf te geloven. Mijn reis van herstel is nog niet voorbij, maar ik weet nu dat ik niet alleen ben en dat ik de kracht in mijzelf heb om te vechten hiervoor